We waren op bezoek bij onze vrienden Han en Karin in Albanië. Tijdens een wandeling op drie kwartier rijden van Tirana stuitten we op deze ingestorte brug. Deze lag er al drie jaar zo bij, hoorden we van de mensen die er in de buurt wonen.

Als het water niet te hoog staat, rijden mensen gewoon door het water. Maar als het geregend heeft moeten ze drie kwartier omrijden.

In Tirana is veel werk verzet om de stad op te knappen. Dat zie je bijvoorbeeld hier aan het prachtige plein voor het nationaal historisch museum.
Karin heeft de foto van de ingestorte brug op Twitter gezet. Blogster ’the Balkanista’ deelde het verder via Twitter en Facebook.

Op Twitter werd al snel gereageerd, ook door de plaatselijke autoriteiten. Nu is het afwachten! Zou het zin hebben om de sociale media in te zetten? Ik ben benieuwd of dit gevolgen gaat hebben. Dat zou mooi zijn!

Dit jaar zijn er al elf lammetjes geboren in het natuurgebied de Zilveren Schaats. Dit kleine prachtige stukje land ligt in Utrecht, achter de straat waar ik woon. Er wonen acht schapen op, die door een groep van onze straatgenoten worden verzorgd. Elk kwartaal ben je dan een week in charge. In de zomer ben je snel klaar, je moet vooral in de gaten houden of ze nog gezond zijn. Loopt er geen kreupel? En krabben of schuren ze niet teveel? Dan zou het beest wel eens Myiasis (maden) kunnen hebben, een aandoening die wordt veroorzaakt door de blauwgroene bromvlieg die meestal voorkomt in de zomer. ’s Winters is het wat harder aanpoten. Hooi verversen, zorgen voor vers water en de vloer rondom de ruiven schoonhouden. Deze winter hield een ram de kudde gezelschap. En dat is niet zonder gevolgen gebleven! Klik hier voor meer foto’s.

Wat een aandacht voor de tentoonstelling over de Caravaggisten* in het Centraal Museum in Utrecht. Karel en ik hebben deze op een maandagochtend bezocht, je kon over de hoofden lopen. Op de expositie is De graflegging van Christus te zien, een werk van de 17de eeuwse Italiaanse kunstschilder Caravaggio dat het Vaticaans Museum maar zelden uitleent. Nog geen seconde nadat ik deze foto maakte, verbood deze suppoost mij het te fotograferen.

En dat terwijl sommige werken van Caravaggio gewoon te zien zijn in Rome.

Ziehier Caravaggio’s de kruisiging van Petrus. Ik zag het in 2010 in de kerk Santa Maria del Popolo. Ik was op vakantie met drie vriendinnen. We zetten onze gehuurde fietsen tegen de kerk aan en liepen naar binnen. Wonderlijk he?!

* De tentoonstelling Utrecht, Caravaggio en Europa toont het werk van de Utrechtse caravaggisten Hendrick ter Brugghen, Dirck van Baburen en Gerard van Honthorst samen met andere Europese navolgers van Caravaggio. De Utrechtse kunstenaars trokken begin 17de eeuw naar Rome en raakten geïnspireerd door de kunst van onder meer Caravaggio. Bij terugkeer vormden zij op hun beurt een inspiratiebron voor Hollandse meesters als Frans Hals, Johannes Vermeer en Rembrandt van Rijn. Met ruim zestig grotendeels internationale bruiklenen is het de meest ambitieuze en duurste expositie ooit in het Centraal Museum. Nog te zien tot en met 24 maart.

Wij hebben in Limburg een huis dat midden in het bos ligt. Daarachter stroomt de Rode Beek, en aan de oever ervan stonden twee grote eiken. Ze waren dood, maar stonden al jaren nog overeind. Tot vorige week. Ze zijn tijdens onze afwezigheid omgevallen. Wat een natuurgeweld moet dat zijn geweest! Wat mij daaraan fascineert is de gedachte: wanneer is nu precies het moment dat de boom het genoeg heeft gevonden? Was het een windvlaag? Een beest dat er tegenaan gelopen is? Wat je goed ziet is dat de eik z’n hele leven verwend is geweest. Zo vlak aan het water is hij niet diep geworteld.

Nog geen kwartier later kwam ik nog een tweede versie van natuurgeweld tegen.

De stille en niet eetbare overblijfselen van een gevecht op leven en dood!

Ben je benieuwd hoe mooi ons huis in het bos ligt? Zoon Lou maakte onlangs dit filmpje.

Meer informatie? Eventueel huren?  huisinhetbos.nl

Kerstmis vier ik altijd met m’n hele familie. Met m’n twee broers, vier zussen en al onze kinderen trekken we een week lang met elkaar op. Bij elkaar toch een man of dertig, en het worden er steeds meer. Spelletjes doen, lekker eten, wandelen, lezen, puzzelen, het is altijd een heerlijke week. Elk jaar doet iemand – of een klein groepje – iets speciaals. Dit jaar hebben m’n kinderen een familiefilm gemaakt. Onder aanvoering van zoon Lou zijn Jos, Lex en Luca de hele dag druk geweest met de opnames, waarna de film in rap tempo gemonteerd is. Na het eten was de premiere. We kwamen niet meer bij van dit hilarische product.

Bekijk hem hier!

En hier nog enkele foto’s van ’the making of’.

Neef Manus ‘skeltert’, terwijl Lou filmt, en nichtje Hilde toekijkt.

Zijn we tevreden?

Hilde, Rodo (links) en Ties (rechts) voeren heftige discussies, terwijl Rob laat zien dat hij de weerwolf is.

Lou geeft instructie aan de groep weerwolvers. Jos en Lex kijken toe.

Het monteren, de eerste versie. Het wordt leuk!

Mijn nichtje Susanne is onlangs ten huwelijk gevraagd. Haar vriend Durgesh bedacht wel een heel originele manier! Tijdens een romantische roeitocht op de Kromme Rijn toverde hij achter Susannes rug deze twee boeken tevoorschijn. Eenmaal opengeklapt las Susanne op de ene ‘Swipe right’ met een pijl naar rechts (een verwijzing naar Tinder) en op de andere stond te lezen: ‘to marry’ met twee hartjes eronder.

Je zou denken dat Durgesh deze kunstwerken heeft geknipt, maar er is geen schaar aan te pas gekomen. Alle pagina’s zijn gevouwen. Deze kunst heet Boekorigami.
Het moet een megaklus zijn geweest. “Klopt!”, zegt Durgesh, “Ik deed er twintig uur over, en heb zelfs een hele nacht nacht doorgewerkt.” Toen het binnenwerk af was, heeft hij de kaft maar even snel in orde gemaakt. En dat staat weer in een grappig contrast met alle aandacht voor het binnenwerk.

Voor dit aanzoek heeft hij twee delen van de Winkler Prins gebruikt. Dat zou vroeger toch niet voor te stellen zijn geweest. De Winkler Prins, dat was toch de trots in elk huis? Tijden veranderen!

By the way Suus, wat heb je geantwoord? “Wat denk je? Ja natuurlijk!”

De afgelopen weken heeft m’n leven een andere wending gekregen. Ik plaats van dat telefoon en iPad steeds mijn aandacht opeisten, heb ik deze drie boeken gelezen. Ik had me beschikbaar gesteld voor de lezersjury van de BookSpot Literatuurprijs 2018, en werd aangenomen!

De boeken namen me mee naar de vorige eeuw. Ik heb veel geleerd over Cor van Eesteren en de danseres Steffa Wine en de geschiedenis van Rusland. Ook gesmuld van hoe het leven eruit kan zien in een Twents dorp aan de grens met Duitsland. BookSpot: ik ben jullie dankbaar voor deze hernieuwde kennismaking met de literatuur. Er is niets heerlijker dan een goed boek, zo heb ik ervaren.

Vanmiddag komt de jury bij elkaar om te beslissen wie van deze drie boeken onze favoriet is. De auteur wint € 10.000! De uitslag wordt vanmiddag bekend gemaakt tijdens het tv-programma ‘5 Uur Live‘ op RTL 4. Gaat dat zien!

Nagekomen bericht

Wat jammer dat de lezersprijs niet naar Pieter Waterdrinker is gegaan. In plaats daarvan won Tommy Wieringa hem. Ik heb wel enorm genoten van dit jurylidmaatschap. Na de uitzending heb ik de boeken laten signeren en ging ik ook nog even met mijn held op de foto. Dat dan weer wel!

Mijn vriendin Kaat Suringa heeft in haar huis een Mini Museum gevestigd. Een ontzettend leuk project, dat ze ook nog eens op een originele manier heeft aangepakt.

Het plan: haar werk tentoonstellen in twee wandjes in het trappenhuis in haar huis. Bij elkaar ongeveer 4 m2, meer is het niet.

Fondsen werven

En zoals dat tegenwoordig gaat heeft Kaat fondsen geworven onder winkeliers in haar buurt Utrecht Oost. Zo doneerde de verfspecialist verf voor de trap, van een woonwinkel kreeg ze het koord waarachter mensen de kunst kunnen bewonderen. De kaasboer kwam door met heerlijke hapjes voor de opening, en een modezaak gaf Kaat een prachtige blouse, die ze kon dragen tijdens de opening. Zelf maakte ik foto’s en hielp haar met teksten. Op haar site vind je alle donateurs.

Lint doorknippen

Kaat vroeg onze burgemeester Jan van Zanen om de opening te verrichten. Hij kon jammer genoeg niet, evenals onze wethouder van Cultuur. Maar uiteindelijk knipte acteur Hans Hoes het lint door. Aanwezig waren enkele goede vrienden en een deel van de donateurs. Een select en erg vriendelijk gezelschap. Wat een warm samenzijn!

Persbericht

De volgende dag stuurde ik Kaat foto’s van de opening. Voortvarend als zij was ging er de volgende dag weer een persbericht uit. Wie schetste mijn verbazing toen ik op dinsdagochtend de krant opensloeg: Kaat levensgroot op de voorpagina van het Utrechtse regiokatern, en een groot artikel, op pagina 3!

Het AD stond op maandagochtend drie man sterk bij haar op stoep. Een redacteur, fotograaf Angelieke de Jonge (waar ik echt fan van ben) en een videoman. “Een droom kwam uit”, vertelde Kaat later.

Lees hieronder het hele artikel, en breng vooral een keer een bezoekje aan Kaat en haar MiMu op zondagmiddag tussen 15 en 17 uur. Echt de moeite waard!

Bij de foto helemaal bovenaan:

Hans Hoes houdt een inspirerend inleidend verhaal over Kaats schilderkunst. v.l.n.r: Hans Hoes, Rhodé Bouter, Kaat Suringa.

Al een week lang staat Radio 4 in het teken van de hart en Ziellijst. Twee weken hiervoor hebben luisteraars kunnen stemmen op hun favoriete klassieke muziekstuk. De top 300 daarvan is deze week uitgezonden en het sluitstuk vond vandaag plaats in TivoliVredenburg. Jarenlang heeft de Mattheaus Passion van Bach op nr. 1 gestaan. Maar dit jaar was de uitslag anders, de Winterreise van Schubert eindigde bovenaan, Dit tot groot genoegen van radiojournalist Lex Bohlmeijer, die wekenlang een warm pleidooi heeft gehouden voor dit prachtige muziekstuk en z’n luisteraars heeft opgeroepen hierop te stemmen. Niet zonder resultaat.
Karel en ik zijn na het werk op de fiets gesprongen om in TivoliVredenburg de top 3 live te kunnen beluisteren. Het was druk en het kostte moeite om een mooie plek te vinden. Nadat de Nederlandse Bachvereniging een gedeelte van de Mattheaus Passion had uitgevoerd – deze was op nr 2 geëindigd – gingen veel mensen weg. En toen zagen we kans om bijna vooraan te zitten. Bariton Mathijs Cornet zong erg mooi, maar de pianobegeleiding van Hans Eijsackers was ongekend prachtig. Zeldzaam! Karel en ik zijn na afloop de twee musici nog eens persoonlijk gaan bedanken.

Ik was gisteren in Tricht om een poëzieavond bij te wonen. Mijn vriend – ook neerlandicus – Peter van Steen interviewde twee dichters: de Curaçaose dichteres Radna Fabias en de Utrechter Ingmar Heytze. Na een inleiding en het interview las elke dichter voor uit eigen werk. Peter begon met Radna.

Weggevoerd door stem, klank en ritme

Radna’s bundel ‘Habitus’ is dit jaar bekroond met de C. Buddingh-prijs, de jaarlijkse onderscheiding voor het beste poëziedebuut. Toen Radna het gedicht ‘wat ik verstopte’ voorlas had ik een bijzondere ervaring. Ze las het lange gedicht zo mooi voor, dat ik wegdreef op haar woorden, klanken en ritmes. Toen ze het gedicht uithad, ontwaakte ik in een ligstoel aan het strand. Heel apart en nog nooit meegemaakt! Ik denk niet dat ik deze ervaring gehad zou hebben als ik de bundel zelf had gelezen.

Grondige voorbereiding

Ook het interview met Ingmar Heytze was bijzonder. Peter bereidt zich altijd grondig voor en wist veel over de dichter te vertellen. Niet alleen over diens reisfobie bijvoorbeeld, maar ook over het metrum in Ingmars gedichten; zoals amfibrachen en jamben. De versvoet amfibrachys bestaat uit drie lettergrepen: een onbeklemtoonde, een beklemtoonde en nog een onbeklemtoonde; een jambe bestaat uit twee lettergrepen: een onbeklemtoonde en een beklemtoonde.

In een vers over de junkies op het centraal station van Utrecht bestaat elke regel uit drie amfibrachen en een jambe:

Wij dragen een zakdoek van zilverpapier.
Wij spelen met lepels en naalden voor God.
Ons bloed is een mengsel van water en vuur,
ons lichaam een zwerende kaart van genot.

“Dat maken wij zelden mee”

Je zag Ingmar af en toe verbaasd kijken. Achteraf complimenteerde hij Peter met z’n grondige voorbereiding. “Dat maken wij zelden mee”, zo zei hij en Radna was het met hem eens. Ik heb deze aangename verbazing al eerder meegemaakt tijdens Peters poëzieavonden. Ook Marieke Rijneveld en Lieke Marsman waren aangenaam verrast over wat ze Peter hoorden vertellen. Dit alleen al maakt voor mij deze avonden meer dan de moeite waard.