“Alles wat je aandacht geeft, groeit”, hoorde ik laatst iemand zeggen op Radio 4. Een prachtig voorbeeld hiervan is de nationale Oliebollentest van het AD. Bron van veel plezier, en ook van oneindig leed. Je zult als oliebollenbakker maar op de laatste plaats eindigen. Maar restaurant Vroeg uit Bunnik eindigde op de negende plaats, en heeft dat groots aangepakt. Nu dacht ik zelf: “Wie is er zo gek om naar Bunnik te reizen voor de oliebollen?” Ik kan jullie zeggen: heel veel mensen! Karel en ik pakten de fiets en belandden in de echte oliebollengekte. Naast het restaurant was extra parkeerruimte gemaakt, compleet met een verkeersregelaar.

Gezellige muziek veraangenaamde het wachten. En de eigenaar trakteerde de mensen in de rij op een voorproefje van het heerlijks dat we gingen aanschaffen.

Binnen was het hele proces van de verkoop uiterst efficiënt ingericht. Het bestellen was gescheiden van het betalen en de medewerkers droegen voor deze gelegenheid speciale T-shirts. We stonden dan ook snel weer buiten. Compleet met de laatste appelbeignets. Die waren om 13 uur al uitverkocht.

Terwijl ik zoals elk jaar weer met mijn gehele familie kerstmis vier in Diever, speelt zich aan de andere kant van de wereld iets totaal anders af. Daar zeilt Gijs met zijn schip Kings’ Legend de Sydney to Hobart Yacht Race, een zeilwedstrijd over een afstand van 1170 km, zo’n 630 zeemijl. Ook al is het daar zomer – zoals je kunt zien op de foto die bij de start is genomen – toch maken zuidelijk zeestormen de race koud en ruig. Gisteren zat het schip in zwaar weer. Gijs’ vriendin Femke appte me voor het naar bed gaan dat ze de storm hebben overleefd, het heeft alleen één zeil gekost. Soms probeer ik me voor te stellen in welke omstandigheden de mannen daar nu verkeren. Bij voorkeur tijdens het eten van weer een heerlijk hapje, een lekker glaasje, of bij het omslaan van een pagina van mijn boek. Kerstmis 2015 krijg door deze bizarre tegenstelling een heel bijzonder randje. Kijk voor het laatste nieuws op de site van Kings’ Legend.

Voor de gemeente Utrecht maak ik elke maand een interview voor hun nieuwsbrief Werk en Inkomen. Deze nieuwsbrief ontvangen mensen die een de bijstandsuitkering ontvangen elke maand. In oktober bezocht ik het bedrijf ‘i did slow fashion’ van Mireille Geijsen. “Ik ga graag duurzaam om met grondstoffen en met mensen,” vertelde Mireille. “Daarom hergebruik ik textiel, en krijgen mensen die een tijd niet gewerkt hebben bij ons een opleiding, waarmee ze weer kansen krijgen op de arbeidsmarkt.” Dit sprak mij helemaal aan, wat een mooi mens met een prachtig bedrijf! Toen ik in het Algemeen Dagblad las dat je mensen kon nomineren om Utrechter van het Jaar te worden, heb ik haar naam ingestuurd. Tot mijn grote verrassing zit Mireille bij de tien kandidaten waarop we kunnen stemmen. Ik zou zeggen: doen!
Lees hier het interview.

They did it! Trots. Onverschrokken. Niet te verslaan. Ziehier het zestal dat gisteren de code van escaperoom ‘Sherlocked’ in no time heeft weten te kraken. Van zijn broer en zussen plus verloofdes kreeg Lou deze ervaring als verjaardagscadeau. Niet eerder heeft een groep zich in zo korte tijd uit deze kamer weten te bevrijden, zo verklaarde de eigenaar van ‘Sherlocked’, en hij maakte van dit team een foto. V.l.n.r: Luca, Lou, Leo, Jet, Lex en Jos.
Weet je niet wat een escaperoom is? Matthijs van Nieuwkerk besteedde er aandacht aan in De Wereld Draait Door.

Ik heb vandaag een begrafenis gefotografeerd van een man die op 97-jarige leeftijd is overleden. Tijdens de afscheidsbijeenkomst schetsten familieleden, vrienden en aangetrouwden een beeld van een heel bijzondere man. Vier jaar geleden maakte ik foto’s bij de uitvaart van zijn vrouw. Deze man heeft daarna een oude jeugdliefde ontmoet en is daar op z’n 94ste nog mee getrouwd. Samen hebben ze drie in-gelukkige jaren gehad. “Pap, zou je het niet wat rustiger aan doen?” vroeg zijn dochter toen hij zijn trouwplannen ontvouwde. “Waarom? Ik op mijn leeftijd!” was het antwoord. Ook prachtig was het verhaal van een van de kleindochters die vertelde dat opa het plan had opgevat om te aan z’n conditie te gaan werken bij een sportschool. Twee dagen na aanmelding belde de sportschool om te informeren of er wellicht een administratieve fout is gemaakt, omdat op het aanmeldingsformulier het geboortejaar 1918 was ingevuld. Maar bovenal had deze man een heel groot hart en zag overal het positieve van in. Er waren heel veel verdrietige mensen bij elkaar. Natuurlijk, elke uitvaart is uniek. Maar dit afscheid was echt een belevenis.