Mijn vriendin Kaat Suringa heeft in haar huis een Mini Museum gevestigd. Een ontzettend leuk project, dat ze ook nog eens op een originele manier heeft aangepakt.

Het plan: haar werk tentoonstellen in twee wandjes in het trappenhuis in haar huis. Bij elkaar ongeveer 4 m2, meer is het niet.

Fondsen werven

En zoals dat tegenwoordig gaat heeft Kaat fondsen geworven onder winkeliers in haar buurt Utrecht Oost. Zo doneerde de verfspecialist verf voor de trap, van een woonwinkel kreeg ze het koord waarachter mensen de kunst kunnen bewonderen. De kaasboer kwam door met heerlijke hapjes voor de opening, en een modezaak gaf Kaat een prachtige blouse, die ze kon dragen tijdens de opening. Zelf maakte ik foto’s en hielp haar met teksten. Op haar site vind je alle donateurs.

Lint doorknippen

Kaat vroeg onze burgemeester Jan van Zanen om de opening te verrichten. Hij kon jammer genoeg niet, evenals onze wethouder van Cultuur. Maar uiteindelijk knipte acteur Hans Hoes het lint door. Aanwezig waren enkele goede vrienden en een deel van de donateurs. Een select en erg vriendelijk gezelschap. Wat een warm samenzijn!

Persbericht

De volgende dag stuurde ik Kaat foto’s van de opening. Voortvarend als zij was ging er de volgende dag weer een persbericht uit. Wie schetste mijn verbazing toen ik op dinsdagochtend de krant opensloeg: Kaat levensgroot op de voorpagina van het Utrechtse regiokatern, en een groot artikel, op pagina 3!

Het AD stond op maandagochtend drie man sterk bij haar op stoep. Een redacteur, fotograaf Angelieke de Jonge (waar ik echt fan van ben) en een videoman. “Een droom kwam uit”, vertelde Kaat later.

Lees hieronder het hele artikel, en breng vooral een keer een bezoekje aan Kaat en haar MiMu op zondagmiddag tussen 15 en 17 uur. Echt de moeite waard!

Bij de foto helemaal bovenaan:

Hans Hoes houdt een inspirerend inleidend verhaal over Kaats schilderkunst. v.l.n.r: Hans Hoes, Rhodé Bouter, Kaat Suringa.

Al een week lang staat Radio 4 in het teken van de hart en Ziellijst. Twee weken hiervoor hebben luisteraars kunnen stemmen op hun favoriete klassieke muziekstuk. De top 300 daarvan is deze week uitgezonden en het sluitstuk vond vandaag plaats in TivoliVredenburg. Jarenlang heeft de Mattheaus Passion van Bach op nr. 1 gestaan. Maar dit jaar was de uitslag anders, de Winterreise van Schubert eindigde bovenaan, Dit tot groot genoegen van radiojournalist Lex Bohlmeijer, die wekenlang een warm pleidooi heeft gehouden voor dit prachtige muziekstuk en z’n luisteraars heeft opgeroepen hierop te stemmen. Niet zonder resultaat.
Karel en ik zijn na het werk op de fiets gesprongen om in TivoliVredenburg de top 3 live te kunnen beluisteren. Het was druk en het kostte moeite om een mooie plek te vinden. Nadat de Nederlandse Bachvereniging een gedeelte van de Mattheaus Passion had uitgevoerd – deze was op nr 2 geëindigd – gingen veel mensen weg. En toen zagen we kans om bijna vooraan te zitten. Bariton Mathijs Cornet zong erg mooi, maar de pianobegeleiding van Hans Eijsackers was ongekend prachtig. Zeldzaam! Karel en ik zijn na afloop de twee musici nog eens persoonlijk gaan bedanken.

Ik was gisteren in Tricht om een poëzieavond bij te wonen. Mijn vriend – ook neerlandicus – Peter van Steen interviewde twee dichters: de Curaçaose dichteres Radna Fabias en de Utrechter Ingmar Heytze. Na een inleiding en het interview las elke dichter voor uit eigen werk. Peter begon met Radna.

Weggevoerd door stem, klank en ritme

Radna’s bundel ‘Habitus’ is dit jaar bekroond met de C. Buddingh-prijs, de jaarlijkse onderscheiding voor het beste poëziedebuut. Toen Radna het gedicht ‘wat ik verstopte’ voorlas had ik een bijzondere ervaring. Ze las het lange gedicht zo mooi voor, dat ik wegdreef op haar woorden, klanken en ritmes. Toen ze het gedicht uithad, ontwaakte ik in een ligstoel aan het strand. Heel apart en nog nooit meegemaakt! Ik denk niet dat ik deze ervaring gehad zou hebben als ik de bundel zelf had gelezen.

Grondige voorbereiding

Ook het interview met Ingmar Heytze was bijzonder. Peter bereidt zich altijd grondig voor en wist veel over de dichter te vertellen. Niet alleen over diens reisfobie bijvoorbeeld, maar ook over het metrum in Ingmars gedichten; zoals amfibrachen en jamben. De versvoet amfibrachys bestaat uit drie lettergrepen: een onbeklemtoonde, een beklemtoonde en nog een onbeklemtoonde; een jambe bestaat uit twee lettergrepen: een onbeklemtoonde en een beklemtoonde.

In een vers over de junkies op het centraal station van Utrecht bestaat elke regel uit drie amfibrachen en een jambe:

Wij dragen een zakdoek van zilverpapier.
Wij spelen met lepels en naalden voor God.
Ons bloed is een mengsel van water en vuur,
ons lichaam een zwerende kaart van genot.

“Dat maken wij zelden mee”

Je zag Ingmar af en toe verbaasd kijken. Achteraf complimenteerde hij Peter met z’n grondige voorbereiding. “Dat maken wij zelden mee”, zo zei hij en Radna was het met hem eens. Ik heb deze aangename verbazing al eerder meegemaakt tijdens Peters poëzieavonden. Ook Marieke Rijneveld en Lieke Marsman waren aangenaam verrast over wat ze Peter hoorden vertellen. Dit alleen al maakt voor mij deze avonden meer dan de moeite waard.

Vandaag was een enerverende dag. Een opdracht om een uitvaart te fotograferen werd in eerste instantie afgeblazen, later werd me gevraagd om slechts enkele sfeerbeelden te komen maken, en uiteindelijk wilde de familie heel graag dat ik bleef tot het einde van de uitvaart.

Mensen kunnen twijfelen over of ze wel of geen fotograaf bij het afscheid van een dierbare willen hebben, en besluiten nog erg vaak om ervan af te zien.

Ik had het er laatst met m’n dochter Lex over. Zij gelooft heilig in mijn mooie werk, en volgens haar loop ik op de ontwikkelingen vooruit. “Je bent enkele jaren te vroeg mam!” zo is haar onstuitbare mening. Laten we dat hopen. In elk geval doe ik steeds met hart en ziel dit prachtige werk en krijg ik ook altijd zo veel dankbare reacties achteraf.

Meer over deze uitvaart? Lees m’n blog op fotosvaneenuitvaart.nl

In het Wilhelminapark op de rotonde bij de Emmalaan staat deze 170 jaar oude bruine beuk. Het gaat niet goed met hem. In 2014 is een schimmel ontdekt in de boom. Samen met buurtbewoners zijn er diverse maatregelen genomen om de conditie van de beuk te verbeteren en de boom te kunnen behouden. Maar sinds begin dit jaar zijn er aan de voet van de boom ook parasitaire reuzenzwammen te zien. Deze zijn pas boven de grond zichtbaar nadat ze onder de grond al onherstelbare schade kunnen hebben aangericht aan de wortels.

Staat de boom nog wel veilig? Om daar antwoord op te krijgen is er vanochtend een trekproef gedaan. Natuurlijk was ik erbij en schreef er een verslag over op de site van de stichting Wilhelminapark.

Zeer geliefd

De bruine beuk is zeer geliefd bij alle omwonenden. Bij de trekproef waren dan naast belangstellende buurtbewoners en boomliefhebbers ook RTV Utrecht en het AD aanwezig. Buurtgenoot Wieke Eefting heeft er zelfs een boek over geschreven: Beukenbloed. Op de site van RTVUtrecht hoor je een radioverslag over deze trekproef. Het begint bij 42.30 minuut en duurt ongeveer vijf minuten.

Hoe toon je de gezichten van een bestuur op een website op een aantrekkelijke manier? Dat was voor mij wel een uitdaging toen ik hoorde dat de stichting Wilhelminapark dat wilde. In elk geval niet door een groepsfoto te maken, want dan blijf je bezig op het moment dat er iemand bijkomt of vertrekt. Deze zomer fotografeerde ik het leeuwendeel van het bestuur tijdens een vrolijke gelegenheid in het park. Van andere bestuursleden had ik al een foto gemaakt. Het resultaat mag er zijn!

Natuurlijk, voor het professionele werk fotografeer ik met een professionele camera. Maar ik heb niet altijd zin om de Canon D5 mee te sjouwen. Tot nu toe gaf ik de voorkeur aan de kleine Canon Powershot om foto’s te maken als ik onderweg was. Tot ik een iPhone 7plus aanschafte. Die kan er ook wat van!

Eén belangrijke kanttekening: er moet voldoende licht zijn. Bij te weinig licht grijp ik met liefde naar de Powershot.