Mijn nichtje Susanne is onlangs ten huwelijk gevraagd. Haar vriend Durgesh bedacht wel een heel originele manier! Tijdens een romantische roeitocht op de Kromme Rijn toverde hij achter Susannes rug deze twee boeken tevoorschijn. Eenmaal opengeklapt las Susanne op de ene ‘Swipe right’ met een pijl naar rechts (een verwijzing naar Tinder) en op de andere stond te lezen: ‘to marry’ met twee hartjes eronder.
Je zou denken dat Durgesh deze kunstwerken heeft geknipt, maar er is geen schaar aan te pas gekomen. Alle pagina’s zijn gevouwen. Deze kunst heet Boekorigami.
Het moet een megaklus zijn geweest. “Klopt!”, zegt Durgesh, “Ik deed er twintig uur over, en heb zelfs een hele nacht nacht doorgewerkt.” Toen het binnenwerk af was, heeft hij de kaft maar even snel in orde gemaakt. En dat staat weer in een grappig contrast met alle aandacht voor het binnenwerk.
Voor dit aanzoek heeft hij twee delen van de Winkler Prins gebruikt. Dat zou vroeger toch niet voor te stellen zijn geweest. De Winkler Prins, dat was toch de trots in elk huis? Tijden veranderen!
By the way Suus, wat heb je geantwoord? “Wat denk je? Ja natuurlijk!”
