Mijn hartsvriendin Paulette is een enorme fan van Roger Federer. Tijdens het feest ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag in november vorige jaar kwam de liefde voor de tennisheld steeds maar weer terug in quizvragen, liederen en toespraken. Haar man Lex heeft zelfs een levensgrote mock up van Federer + Paulette laten maken. Hij staat bij haar in de woonkamer en Paulette geniet er elke dag van. Je snapt dat Paulettes dag niet meer stuk kon nadat Federer zijn achttiende Grand Slam-titel binnensleepte na een bloedstollende finale tegen Nadal. Lieve Paulette: gefeliciteerd!

Vandaag brachten Karel en ik een bezoek aan museum Beelden aan Zee. Dit prachtige museum ligt in de Scheveningse duinen. We genoten van de beelden en keramiek van Picasso. Na een grote expositiezaal kom je via een gang bij een kleinere zaal die uitkijkt op de Noordzee. De zee ziet er altijd anders uit. En is altijd prachtig. Zo ook vandaag, op deze grijze dag.

Ik stond vanmiddag aan de rand van de grote vijver foto’s te maken voor de website van de stichting het Wilhelminapark van allemaal schaatsende en spelende kinderen. Ineens viel mijn oog op iets waarvan ik het bestaan vergeten was: een slidderbaan! Dát deden wij vroeger als het gesneeuwd had: net zo lang over een laag sneeuw glijden totdat de sneeuw helemaal glad en ijzig werd, waardoor een spiegelgladde glijbaan ontstond. Na een aanloop gleed je er met grote snelheid overheen. Urenlang hielden wij ons ermee bezig, en ook op het schoolplein was zo’n baan snel gemaakt tijdens het speelkwartier. Schaatsen heb ik nooit geleerd, maar slidderen kon ik als de beste!

Vanochtend was de wereld ineens wit. Dat maken we tegenwoordig niet vaak meer mee. De imposante beuk op de rotonde bij de Utrechtse Emmalaan oogt oogverblindend mooi.
Overigens is de beuk ziek, en dat houdt de gemoederen behoorlijk bezig. Een buurtgenote heeft er een boek over gemaakt; Beukenbloed. Veel buurtbewoners hebben er aan bijgedragen, en de ondertitel is dan ook niet voor niks: ‘Over de liefde tussen buurt en boom.’